به گزارش هنرنیوز؛ خیابان ولیعصر به طول ۱۷.۹ کیلومتر بلندترین خیابان شهر تهران و همچنین بلندترین خیابان خاورمیانه در ۷ دی ۱۳۹۰ ثبت ملی شده است. خیابانی که میدان راه‌آهن در جنوب تهران را به میدان تجریش در شمال تهران متصل می‌کند و در سال ۱۳۱۸ سرتاسر خیابان از دو سوی آن با ۶۰هزار درخت چنار پوشیده شده‌بود، خیابانی که در طول سالهای ۱۳۳۲ تا ۱۳۵۵ در سمت چپ خیابان تأسیسات تلویزیون دولتی ایران را دید و همزمان چندین هزار فروشگاه و دهها رستوران و کافه رستوران درآن پدید آمد. مردم در کوچه‌ها و خیابانهای اطراف برای خود ویلا و خانه ساختند. بزرگترین کافه‌های تهران که اساس فرنگی داشتند چون چاتالوگاه، کازبا، ریوریسرا، باربکیو در سمت راست خیابان تأسیس شدند. سینماهای مدرن تهران مانند اسپایسر و آتلانتیک و... در ضلع غربی بین میدان ولیعصر آن زمان و میدان ونک دایر شدند.
خیابان ولیعصر به دستور رضا شاه ساخته شد.نام اولیه آن «جاده مخصوص پهلوی» و پس از آن تا پیش از انقلاب ۱۳۵۷، «خیابان پهلوی» نامیده می‌شد و در اوایل انقلاب نام « خیابان مصدق» را بر آن نهاد و سپس به نام « خیابان ولی عصر» تغییر یافت. خیابانی که اکنون تنها بیش از ۸هزار چنار آن باقی مانده و معماری ناهمگون در اطراف خیابان، حرکت اتوبوس‌های تندرو و خودروهای مدل بالا و پایین با و افزایش تعداد جانوران موذی در مسیر آبراه‌های حاشیه خیابان بیشتر رمقی برای آن باقی نگذاشته است اما هنوز هم بسیاری از مراکز خرید بزرگ، پارک‌های عمومی، رستوران‌ها، موزه‌ها، مراکز فرهنگی و دفاتر ملی و بین‌المللی، دانشگاه‌ها در این خیابان قرار دارند و هنوز هم از کانون مراکز اصلی خرید تهران است و تئاتر شهر و بوستان‌های بزرگ ملت و ساعی در کنارهٔ این خیابان جای دارند. هنوز هم اگر سوار اتوبوس های تجریش- راه آهن شوی روایت بالای شهر، پایین شهر و روایت تاریخ پایتخت را هم می‌بینی و هم می‌شنوی. خیابان ولیعصر ناگفته های دردناکی از انفجار توسعه در تهران دارد. از ساختمان‌های بی‌قواره سربه فلک کشیده، از ترافیک، اختلاف طبقاتی و...
حالا بعد از مدت‌ها و پس از این که چنارهای این خیابان یکی پس از دیگری غیب شدند و ساختمان‌های عجیب و غریب جای آن را گرفتند تا ما در پایتخت ادای بچه پولدارهای آن طرف آبی را دربیاوریم و پس از آن که شهرداری از این ساخت و سازها منتفع شد به یکباره مسئولان شهری و میراثی به یادشان آمد که ای داد بیداد اینجا مثلاً شانزالیزه ایران است و ... حالا قرار است شهرداری دوستدارخیابان ولیعصر و چنارهایش شود و با میراث فرهنگی استان تهران طرحی نو دراندازد.
رجبعلی خسروآبادی – مدیر کل میراث فرهنگی استان تهران- در این باره به هماهنگی‌های انجام شده با سازمان زیباسازی شهرداری تهران، برای طراحی واحدهای ثبتی شهرداری تهران، به عنوان بناهای تاریخی در سطح شهر اشاره می‌کند و می‌گوید: بر اساس آن، هماهنگی واحد به واحد بخش‌های ثبتی، را شهرداری تهران در خیابان ولی عصر (عج) به عنوان مباحث تاریخی در نظر گرفته است تا خاطره بودن این خیابان ملی، نیازهای شهر و کارکردهایی که در این خیابان معمولا در شب استفاده نمی‌شود را دارای کاربری کنیم.
وی قرار گرفتن ساختمان بانک یا اداره‌ها و شرکت‌هایی که ساعت معین کاری دارند و حتی روزهایی را در طول هفته تعطیل هستند، از نمونه واحدهایی می‌داند که باید درباره‌ی موقعیت قرارگیری آن‌ها تصمیم گرفته شود.
او قرار گرفتن چند اداره و بانک در محدوده‌ی کاخ جهانی گلستان که تعطیلات رسمی کار نمی‌کنند و باعث خلوتی و سکوت در محدوده‌ی این بنای جهانی می‌شوند را از مهمترین نمونه‌هایی می‌داند که باید به آن توجه شود.
خسروابادی تأکید می‌کند: باید در خیابان ولیعصر (عج) نیز این اتفاق رخ دهد و یک سیستم در این نوع از بناها برنامه‌ریزی شود تا ساعت کاری و زمان تعطیلی خاصی نداشته باشند، به عنوان مثال بانک‌های قرار گرفته در طبقات نخست، به طبقات دوم منتقل شوند و کاربری‌هایی که تعطیلی خاصی ندارند، جای آن‌ها را بگیرند، با این اقدام سرمایه‌گذاری بهینه در این زمینه‌ها می‌شود و دیگر شهر دچار خاموشی و تعطیلی نیست.
مدیر کل میراث فرهنگی استان تهران خاطره بودن و نوع کارکرد بنا را مهمترین بحث در این زمینه می‌داند که باید به آن توجه شود.
او می‌گوید: در برخی موارد کارکردها باید کنترل شوند، مثلا خیابان لاله‌زار یک طرح کارکرد با توجه به مباحث اجتماعی و اقتصادی موجود در آن وجود دارد. که همه‌ی کاسبان با نگاه حقوق مالکانه‌ی خود به این طرح در خیابان لاله‌زار نگاه می‌کنند.
مدیر کل میراث فرهنگی استان تهران، یکی از مهمترین مشکلات تهران در بحث معماری را تغییرات بیش از حد مدیران شهری می‌داند و می‌افزاید: به دلیل این تغییرات، تعریض یک خیابان حدود ده سال طول می‌کشد و هیچ‌گاه یک طراحی معماری برای جداره‌های شهر وجود ندارد. استنباط من این است که ما نمی‌توانیم مشکل جداره‌های شهری را برطرف کنیم مگر این‌که قانونی مانند قوانین شهری مثل لندن داشته باشیم که جداره‌ی خانه‌ها متعلق به مذیریت شهری است نه شهروند. این در حالی است که این اتفاق در ایران به خصوص در تهران یک اختیار است اما در لندن یک قانون. یک سطح از کارکرد وجود قانون است مانند پیاده‌رو کردن معبر به عنوان یک مکان عمومی چون کف با دو جداره باید با یکدیگر تعمیم داده شوند.متاسفانه یک تصور غلط بین مردم رایج است که حتی فضای جلوی در خانه‌شان متعلق به آن‌هاست به همین دلیل معتقدند ماشین خود را باید جلوی در پارک کنند، قانون قصد دارد این مالکیت را از مردم خلع کند.
