شبهای ماه مبارک رمضان فرصتی است تا مردم نگاه ویژه تری به «خودسازی» درون خویش داشته باشند و با رهایی از هیاهوی زندگی روزمره و با توسل جستن بیشتر به خداوند و همچنین دعا و نیایش و روزه داری ، منیت ها را از خویش دور سازند و دست نیاز خود را به سوی خالق یکتا دراز کنند تا بتوانند از این ماه رحمت ، توشه ای افزونتر برای خود ذخیره کنند.این در حالی است که ماه رمضان برای رسانه ملی نیز، ماه ارزشمندی است و تمام تلاش صدا و سیما در این ماه ، پخش برنامه ها و سریال هایی است که بتواند «حالِ خوب» این ماه را به مخاطب منتقل کند و «حال خوب» در این ماه یعنی نزدیکی بیشتر خلق به خالق، عطرآگین شدن خصلت های انسانی و دینی در فضای جامعه است و بی جهت نیست که رسانه ملی؛ سعی می کند برنامه هایی را در این ایام به روی آنتن بفرستد که این فضا را تقویت کنند. اما آیا این فضا با برنامه هایی که دیده ایم تقویت شده است ؟

معمولا صدا و سیما از قدیم ایام برای این شب ها، یکسری برنامه های «مجری محور» با نام های مختلف - که هر ساله هم این برنامه ها افزایش چشمگیری می یابند! - را راهی خانه های مردم می کند که معمولا ساختار همه این برنامه ها یکسان است و متاسفانه خالی از هر گونه خلاقیتی است. یک دکور ثابت و چند صندلی که یا در استودیویی بدون تماشاگر یا با تماشاگر چیده شده است و یا در یکی از پارکها و فرهنگسراهای شهر با حضور تماشاگران تولید می شود که فقط یا مخاطب را نصیحت می کنند یا هشدار می دهند که باید به فکر همدیگر باشیم و از یاد خدا غافل نشویم و بلافاصله هم زمان حضور مهمان و تعریف خاطره می رسد و بقیه ماجرا ...

براحتی می توان ساختار این برنامه ها را حدس زد: همه این برنامه ها یک یا دو مجری دارند، چند مهمان که به نوبت وارد برنامه می شوند، یک خواننده مهمان که معمولا چند ترانه می خواند و چند سوال تکراری و کوتاه در مورد شعر و ترانه و این شب ها پرسیده می شود ، یک بازیگر مهمان که معمولا باید در یکی از سریالهای ماه رمضانی بازی داشته باشد ، یک آدم خیر و حضور یک یا چند مسئول که ضمن اینکه از فضایل این ماه سخن می گویند اما یادشان هم نمی رود که تا آخرین رمق می بایست از زیر مجموعه های خود تعریف کنند. گویا همه آمده اند که برای مردم موعظه کنند! و در یک کلام، این برنامه ها فقط در حکم آنتن پُرکُنی برای تلویزیون است و دیگر هیچ.

امسال هم ماشاء الله به لطف اسپانسرها و تلاش مجریان تلویزیون، آنقدر این برنامه ها زیاد شده اند که مخاطب بیچاره نمی داند که به کدامیک از این برنامه ها گوش کند و آیا اگر گوش کند توشه ای از این زمانی که اختصاص داده است خواهد بُرد یا فقط همچون مجلات خانواده ؛ از درد و مشکلات یک هم وطن خود مطلع می شود. کاری که هر رسانه مکتوبی هم می تواند انجام دهد و سرانجام هم ، مجری مهربان برنامه ، توسط اسپانسر برنامه که برای این برنامه ۳۰ شبی خود، دست و پا کرده است کارت هدیه ناقابلی! هم به مهمانان خود می دهند.

البته قصه اسپانسرها هم برای مشارکت در این برنامه ها که معمولا چند ساعت به طول می انجامد و حتی در برخی از برنامه ها تا پاسی از شب هم پخش می شود شنیدنی خواهد بود. اسپانسری که اگر بخواهد کالای خود را در تلویزیون تبلیغ کند باید برای هر ثانیه میلیون ها تومان به تلویزیون پول بدهد حالا توانسته است به نام یک برنامه رمضانی ، در طول یک ماه آن هم روزی چند ساعت ، نام خود را تبلیغ کند حال تصور کنید که برای این همه دیده شدن؛ او باید چه میزان پول به تلویزیون بپردازد. شاید این سخن پُر بیراهه نباشد که در پِس برخی از این برنامه های رمضانی، هزینه های هنگفتی صرف می شود این در حالی است که حرف اصلی این برنامه ها، کمک به یکدیگر و دست گیری از ضعفا است!! ...