در فیلم «The royal tenenbaums» شخصیتی که جین هکمن نقش آن را بازی می کند می فهمد که فقط شش ماه از عمرش مانده است. او از این زمان استفاده می کند تا فرزندان خود را بشناسد و روابط عاطفی با همسرش را تجدید کند. در «همشهری کین» هم کاراکتر اورسن ولز در همان دقیقه اول می میرد و بازماندگان او تلاش می کنند به دنیا از مردی که می شناختند، دوست داشتند و در عین حال از او می ترسیدند بگویند. طرح هر دو فیلم را می توان در زیستن یافت. 

داستان زیستن درباره «کانجی واتانابه» رئیس بخش عمومی شهرداری توکیو است که در می یابد شش ماه بیشتر وقت ندارد. او که از سوی همکاران خود به عنوان آدمی انعطاف ناپذیر با زندگی ای یکنواخت شناخته می شود در اثر شوک ناشی از مرگ و در فرصت باقی مانده تلاش می کند تا به انسان مفیدی تبدیل شود. او در نهایت می میرد ولی همکارانش در گفتگویی طولانی به کشف آنچه بر سر او گذشته بر می آیند. 

واتانابه پس از بازگشت از نزد دکتر، در بی حسی ای ناشی از وحشت سرطان، پا به خیابان می گذارد. کوروساوا این حس را با سکوتی مطلق که نوسط صدای کامیونها شکسته می شود به تصویر می کشد. سبک سینمایی کوروساوا اینجا هم خودر ا نشان می دهد او با صبر و حوصله تماشاگران را به درون شخصیتهای خود می کشاند، در سکانسهایش زمان زیادی را با آنها می گذراند، سکانسهایی که جزئیات زیاد و با معنی را در بر می گیرد. زیستن عکس آنچه بسیاری می پندارند درباره مرگ نیست بلکه درباره زندگی است. 

این یکی از معدود ساخته ایی است که کوروساوا توجه خود را به گذر ژاپن از سنت به مدرنیته معطوف کرده و به بررسی زندگی طبقه متوسط و واکنش جامعه سنتی و متعصب ژاپن آن دوران در برابر تغییرات پرداخته است. از طرف دیگر این فیلم به بررسی شخصیت انسان می پردازد، آدمهایی که هه روزه با آنها سروکار داریم. سکانسی که همکار جوان واتانابه با شناحتی که از همکارانش دارد و اسامی مستعاری را که برای آنها انتخاب کرده، همانها که بعد از مرگ واتانابه بیشتر می شناسیمشان، نمونه خوبی برای این امر است. کوروساوا اینجا هم همچون بعضی از ساخته هایش نظرات خود در مورد سیاستمداران را ابراز می کند، افرادی که درپی تملک اثرات مثبت واتانابه هستند. 

در این ساخته کوروساوا در مقایسه با آثار قبلی اش بیشتر احساسات و شخصیت پردازی می بینیم. بدون شک تاکاشی شیمورا بازیگر نقش واتانابه مفاهیم عمیق و کاملی را از یک مرد سرخورده و درآستانه مرگ نشان می دهد. او سفرش از دنیای سیاه و یکنواختی که در آن زندگی می کرده به سوی نور و یافتن معنای زندگی را هنرمندانه ایفا می کند. ببینید همین طور که فیلم جلو می رود چطور حرکات او آرامتر و خم شدنش بیشتر می شود. 

بسیاری از منتقدان ساختار زیستن را مشابه با فاوست گوته می بینند واتانابه همانند فاوست در مسیر جستجو به دنبال ذات زندگی است. البته این موضوع تعجب آور نیست زیرا همانطور که بسیاری می دانند «فاوست(۱۹۲۶)» ساخته «اف. دابلیو مورنائو» که بر اثر نمایشنامه گوته ساخته شد یکی از آثار مورد علاقه کوروساوا است. شخصیت نویسنده که واتانابه با او آشنا می شود معادل شخصیت «مفیستوفل» در فاوست است، همانکه واتانابه را با زنان جدید آشنا می کند و شهوت را فضیلتی برای زندگی می داند.