به گزارش هنرنیوز؛ نقد و بررسی فیلم سینمایی «زندگی خصوصی آقا و خانم میم» با حضور «روح الله حجازی» کارگردان فیلم، «محمد تقی فهیم» و «مسعود فراستی» منتقدان سینما در برنامه شب گذشته هفت برگزار شد.
فهیم در ابتدای این بخش عنوان کرد: یکی از معضلات اساسی که باعث شده این سال‌ها ما شاهد فیلم‌های نامناسب باشیم به تحلیل برخی منتقدان باز می‌گردد که یک نگره فاقد پژوهش و تحقیق نسبت به جامعه متوسط ما وجود دارد. تحلیل بدون ریشه در طبقه متوسط ما باعث ساخت برخی فیلم‌ها و نقد‌ها شده است. اما این فیلم یک گرام خوش ساخت است که بدون افتادن به دام مفاهیم اضافی نقد مدرنیته و سنت را مطرح می‌کند.
فراستی در ابتدای صحبت‌هایش گفت: سینمای هالیوود از دهه ۷۰ سکس و خشونت را شدیدا به نمایش گذاشت و از آن زمان این دو بالهای قدرتمند سینمای آمریکا شدند. فیلمسازمان ما کپی‌های خیلی ناشیانه‌ای از این موضوعات کردند که ناموفق است. مثلا تم خیانت در آن طرف بسیار تقبیح شده به نمایش گذاشته می‌شود. اما در ایران قبح قضیه قرار است از بین برود و این مسئله به دلیل همنشینی فیلمسازان ما با قشر به ظاهر مدرن و متوسط رو به بالا بوجود می‌آید اما فیلم حجازی به این دام نمی‌افتد.
وی ادامه داد: تضاد یک زن سنتی و مرد نیمه مدرن در این فیلم بسیار خوب در آمده است اما کم به آن پرداخت شده است یعنی آنالیز وضعیت را ارائه نمی‌دهد. ذات فیلم بحران را در درون خود دارد اما به این بحران نمی‌پردازد این مشکل فیلمنامه است و اتفاقات در یک دایره وسیع روی می‌دهد.
حجازی در این باره عنوان کرد: راهکاری که مد نظر من و علی طالب آبادی بود به این صورت نیست. این تجربیات را ما در تله فیلم‌هایی که ساخته بودیم داشتیم و خواستیم این قواعد را به سینما بیاوریم. ما به دنبال تجربیات دیگری بودیم و برای مخاطب دست به روایت دیگری زدیم تا اینکه قواعد کلاسیک را کامل رعایت کنیم. ما می‌خواستیم ببینیم بدون متریال و کلیات کمتری می‌توان مخاطب را به سینما نشاند و جزئیات بیشتر روزمره را به او نشان داد.
در ادامه علی طالب آبادی نویسنده فیلمنامه نیز پشت خط آمد و گفت: از ابتدا قرار نبود ما به دنبال گرامی برویم که هر چه پیش می‌رود پیچیده‌تر شود و بحران در آن افزایش یابد. اگر هم ضعفی در فیلمنامه است به خاطر جدید بودن این تجربه است. این فیلم بحرانی را در طبقه متوسط ایران نشان می‌دهد و معتقدم که شیوه روایت نیز باید به همان طرف و نشان دادن این جزئیات این زندگی این طبقه می‌رفت.
فراستی در ادامه این بخش عنوان کرد: اگر ما رویدادهای مناسبی برای دعوای زن و مرد بوجود نیاوریم فیلم درست جلو نمی‌رود. مشکل فیلم این است که بعضی اطلاعات مربوط بین زن و مرد ضعیف ارائه می‌شود و ما عمق اختلاف را نمی‌دانیم. اطلاعات از مخاطب دریغ می‌شود و این مسئله به شخصیت‌پردازی هم لطمه می‌زند.
وی ادامه داد: فیلم درباره عدم گذار از سنت به مدرنیته است اما خوشبختانه اثر به دام آلودگی روشنفکری نمی‌افتد. حاتمی کیا و فرخ‌نژاد بازی خوبی دارند اما کرامتی به فیلم نمی‌خورد. این اثر دقت و وسواس خوبی دارد و کنترل بازی‌ها کاملا رعایت شده و اصلا فیلم بدی نیست و می‌تواند قابل مقایسه با فیلم «چشمان باز بسته» کوبریک باشد.
فهیم نیز در این زمینه گفت: هر دو باری که فیلم را دیدم برای اجرا نشدن برخی مسائل افسوس خوردم این اثر به نوعی مجزا از جامعه خودش است. یک فیلم باید جامعه را خوب بشناسد تا ما بحران را به درستی درک کنیم. سینما مدیوم بی‌رحمی است پس باید به مخاطب توجه بسیاری شود.
وی ادامه داد: این فیلم اثر کم اشکال و کم غلطی است و در شخصیت‌پردازی مشکلی ندارد اما معتقدم نیمه‌های فیلم در بازی بازیگران اشکال بوجود می‌آید. از نیمه‌های اثر بازی کرامتی کنترل نشده و رها شده است. مسئله‌ای که به فیلم آسیب رسانده رها کردن قصه و این است که آدم‌ها شناسنامه ندارند و نمی‌دانیم از کجا به این کلانشهر آمده‌اند.
حجازی در این زمینه توضیح داد: آمدن آدم‌ها از ناکجا آباد را در خیلی از فیلم‌های تاریخ سینما دیده‌ایم. ما سعی کرده‌ایم روایت فیلم با جامعه ما تطابق داشته باشد. در این فیلم مرحله گذار از سنت به مدرنیته مطرح می‌شود.
