فریدون جیرانی از کارگردانان سینما در ابتدای صحبت های خود در میزگرد شب گذشته هفت به موضوع تحمل اشاره داشت و بیان کرد: در این سینما باید بر مبنای تحمل کنار هم قرار بگیریم و به کار خود ادامه دهیم و باید یاد بگیریم که در این سینما سلایق مختلف وجود دارد، ضمن آنکه دولتی سر کار آمده است که می خواهد با تساهل این سلایق را در کنار یکدیگر قرار دهد.
مسعود جعفری جوزانی نیز در ادامه گفته های جیرانی اذعان داشت: سینما وسینماگر وقتی می خواهد جامعه را نقد کند باید همزمان شهامت این را هم داشته باشد که خود آن را هم نقد کنند که البته بعضی مواقع به خاطرعدم هماهنگی و موضوعاتی از این گونه سبب می شود که انعکاسش در بیرون از جامعه سینمایی جالب نباشد.
جعفری جوزانی در ادامه در بیان موضوع میزگرد شب گذشته هفت اظهار داشت: باید یک داوری در عرصه سینما وجود داشته باشد و سینما باید به عنوان یک پدیده صنعت نگاه شود چرا که سینما یک چرخه گروهی است نه یک چرخه فردی.
وی افزود: هیچ دولتی در طی این سالها این صنعت را به رسمیت نشناخته است. مسئله ای که در صورت بروز آن بودجه متفاوتی را برای آن اختصاص می دهندو آن بودجه به صنعت سینما تزریق می شود و دردست افراد نیست که هر یک با سیاست های خاص خود بر سینما اعمال نظر کنند.
این کارگردان سینما بیان داشت: اینکه ایران دارای صنعت سینما شودبدین منظور نیست که همه درآن دخالت کنند. بلکه سینما نیز همچون عرصه سیاست متخصصان خاص خود را دارد که آنها باید در خصوص آن صحبت کرده و اعمال نظر کنند و دخالت افراد غیر متخصص در حکم تیرهای زهرآلودی است که بدنه این صنعت را نابود می کند.
جوزانی ادامه داد: جشنواره، چرخه سینما را کامل می کند چرا که به ارزیابی یکساله محصولات سینمایی را که قرار است به نمایش در آید می پردازد. که البته این جشنواره باید به مرور و در طی این سالها استراتژی خود را تعیین می کرد و سبب می شدکه با داوری ها برخورد داشته باشد و صرفا داوری ها تعیین کننده نباشد که این اتفاق نیز نیفتاد.
وی بیان داشت: زمانی که مدیریت جشنواره دولتی است یک تناسبی در داوری از لحاظ اقلیت و اکثریت ایجاد می شود و شهامت مدیریتی گاه وجود ندارد. باید قاعده بازی قبل از ورود به بازی مشخص شود. بدین معنا که زمانی که فرد وارد این جشنواره می شود قواعد آن را نیز بپذیرد.
جعفری جوزانی در بخش دیگری از گفته های خود اذعان داشت: همچنان این سوال مطرح است که این ده روز نمایش اکران فیلم ها آیا یک جشن است یا یک جشنواره است؟این یک جشن سینمایی است که فیلم ها در تمامی شهر ها به نمایش در می آید درصورتی که جشنواره، حق نمایش در دو الی سه بار به فیلم ها پیش از اکران عمومی داده می شود.
فریدون جیرانی در ادامه اظهار داشت: جشنواره ای که در ایران برگزار می شود درهیچ جای دنیا وجود ندارد و اسکارهم بدین صورت است که فقط مراسم برگزار می شود وجشنواره نیست.
وی افزود: جشنواره از سال ۶۵ که بهشتی درجه بندی و اکران بندی را با یکدیگر پیوند داد موجب شد که هویت و چشم اندازی را برای سینمای سال آینده پدید آورد. سال ۷۲ این روند ادامه داشت و تازمانی که بهشتی دبیر جشنواره بود می دانست که چه کاری در حال انجام است و جریان سازی به خوبی انجام می شد که البته در دوران ضرغامی نیز این روند همچنان پی گرفته می شد اما از سال ۷۷ و ۷۸ با برداشته شدن درجه بندی، سلیقه داوران سمت و سو دهنده به جشنواره شد و تنها چیزی که میان چند دوره جشنواره مشترک بود مصلحت گرایی، به این معنا که چه فیلمی بهترین فیلم شود بود.
جیرانی ادامه داد: ما باید شهامت داشته باشیم این فستیوال را از حالت جشنواره خارج کنیم و آن را تبدیل به جشن کنیم. هیچ جشنواره ای نمی تواند مبتنی بر سلیقه باشد. دبیر باید سلیقه های مختلف را در جشنواره قرار دهد. بنابراین باید تبدیل به جشن شود که البته این نیز شامل حال جشنواره کودک نیز می شود که وقتی فیلم کودک نداریم باید جشنواره کودک را تعطیل کنیم.
فریدون جیرانی در پایان بخش گفته های خود اظهار داشت: ارزیابی و مقایسه دو کاری که با یکدیگر تفاوت دارند در کنار هم موضوعی است که می تواند به فیلم لطمه بزند. مسئله ای که در خصوص فیلم رستاخیز که متعلق به یک سینمای صنعتی است و دارای سناریوی سخت و فیلمبرداری خوب است با فیلم های چند مکعب عشق و برخی فیلم های دیگر رخ داد.
