به گزارش هنرنیوز، روستای تاریخی ابیانه دارای دو طرح هادی و تفضیلی است که اجرای آن با مشکلات زیادی رو به رو است . از سویی افزایش هر روزه گردشگر و حضور تعداد قابل توجهی خودرو افزون بر سلب آرامش اهالی بومی و کمبود امکانات برای ارائه خدمات به مسافران زمینه‌ساز تخریب بافت تاریخی 900 متری با عرض سه متر این روستای ثبت ملی شده است.

هرچند مسوولان دهیاری بارها و بارها خواستار ایجاد سایت ثبت‌نام گردشگران از سوی فرمانداری و میراث فرهنگی برای ورود به این روستای تاریخی به منظور حضور به تعداد و در زمان مناسب گردشگران شده‌اند اما تا کنون این پیشنهاد آنها عملی نشده است.

این در حالی است که عملیات مرمت، بهسازی و بازسازی بنای خانه‌های صفره، رباطی، حاج میزرا و آب انبار میان ده روستای ابیانه نطنز در دی ماه سال 93 با بودجه‌ای به مبلغ 500 میلیون ریال و از محل اعتبارات ملی به پایان رسیده است. و حال همچنان این پرسش باقی می‌ماند که مرمت بدون کنترل تعداد گردشگران تا چه حد زمینه‌ساز حفاظت از این روستای هزار و 500 ساله حاشیه کویر نطنزخواهد بود؟

از سویی چندی پیش( 11 اردیبهشت)، «استرکیش لاروش»،‌ مدیر کل دفتر یونسکو در ایران و فرهاد عزیزی، مدیر پایگا‌ه‌های ملی و جهانی از ابیانه دیدن کردند، همان روزی که رکورد گردشگران در ابیانه شکسته شد.

فرهاد عزیزی در گفت و گو با هنرنیوز با بیان این که ابیانه بافت روستایی منحصر به فردی دارد که از یک منظر فرهنگی زنده برخوردار است و مردم در آن حضور دارند، می‌افزاید: این روستا در فهرست موقت برای ثبت جهانی قرار دارد. و میزان علاقه به بازدید از این روستا به حدی است که در یک روز تعطیل 21هزار نفر به ابیانه سفر کرده‌اند.

او با اشاره به تصمیم دولت پیشین برای تبدیل پایگاه‌های ملی به پایگاه‌های استانی و تأمین بودجه آنها از استان،درباره هدف بازدیدش از این روستا می‌گوید: در تلاشیم ابیانه را از پایگاه استانی به پایگاه ملی تبدیل کنیم تا تحت نظارت امور کل پایگاه‌ها قرار گیرد و طرح حفاظتی آن به اجرا درآید اما هنوز برای این پایگاه مدیری انتخاب نکرده‌ایم.

مدیر کل امور پایگاه‌ها با تأکید بر دلسوزی و فرهیخته بودن اعضای شورای دهیاری ابیانه، اظهار می‌کند: این شاخصه‌های خوب سبب شده آن‌ها برای پیشرفت روستا فرصت مناسب و صحیحی را در اختیار بخش دولتی بگذارند. دستگاه‌های دولتی همیشه زمینه‌ساز بهره‌گیری از امکانات برای مناطق مورد نظر هستند اما هنگامی داشتن امکانات مسبب موفقیت می‌شود که مدیریت محلی بتواند از این امکانات به درستی استفاده و نگهداری کند.
او مدیریت روستای ابیانه را مصداق کسانی با چنین ویژگی می‌داند که همراه و دلسوز مردم بومی و محلی هستند و با ارتباطات خوبشان به دنبال ارتقا و رفع مشکلات روستای خود هستند که این نوع برخورد در ابیانه می‌تواند الگویی برای سایر نقاط باشد.

عزیزی در پایان ابراز امیدواری می‌کند که با ملی شدن این پایگاه و تداوم برنامه‌های سازمان میراث فرهنگی، پایداری حفاظت بافت این روستای تاریخی تضمین و ارزش‌های آن حفظ ‌شود.