«ملی شدن» یعنی همه‌ی مردم از آن حق دارند؛ یعنی همه از منافع آن بهره‌مند هستند و می‌توانند در مورد آن تصمیم جمعی بگیرند. شاید چندان بی راه نباشد اگر ما سینما را به مثابه یک هنر – صنعت فرض کرده و آن را در حوزه فرهنگ مانند «نفت» در حوزه اقتصاد بدانیم. داشتن منابع زیر زمینی و به‌ویژه میدان‌های نفتی می‌تواند تاثیر بسیار زیادی بر گسترش صنعت و رفاه مردم یک جامعه داشته باشد؛ همان اتفاقی که سینما می‌تواند در حوزه فرهنگ ایجاد کند. امروز کشورهای توسعه یافته دریافته‌اند که «سینما» قدرتی بیش از یک هنر دارد. قدرت سیاسی و ایدئولوژیک سینما همان قدرتی نرمی است که امروز هم کشورهای غربی و هم ایران به آن آگاهی یافته است. به همین دلیل است که سینمای هالیوود آن چیزی را تبلیغ می‌کند که سیاست غرب آن را مورد قبول خود قرار داده است. سینمای غرب امروز مبلغ صنعت غرب هم شده است. پوشش شخصیت‌ها؛ اتوموبیل و وسایل شخصی آن‌ها؛ کتاب‌هایی که می‌خوانند؛ رستورانی که می‌روند؛ کفشی که به پا می‌کنند همه و همه تاثیری بر مخاطب کشور خودشان و کشورهای دیگر دارد؛ جشنواره‌های سینمایی هم در مسیر این سیاست قرار گرفته‌اند؛ اما سینمای شرق و ایران الان در چه فکری است. سینمای شرق نه اسطوره کم دارد که بخواهد از نو برای خودش تاریخ بسازد نه مضمون؛ امروز اگرچه به ظاهر! زور بتمن؛ اسپایدرمن؛ زورو و ... بیش از آشیل (یونان)؛ زیگفرید(آلمان)؛ بالدر(اسکاندیناوی)؛ اسفندیار و رستم و سایر پهلوانان شاهنامه در ایران بیشتر است اما این‌ها الگو برداری از اساطیر شرقی است. حتی نمونه‌هایی که نام بردم غیر از آشیل در یونان، ریشه‌های شرقی دارند. سینمای شرق هر چقدر به «ایمان» نزدیک شود به فطرت خود نزدیک شده و می‌تواند در برابر سینمای هالیوود فرهنگ‌سازی کند. آنچه هالیوود نمی‌تواند به درستی روایتگر آن باشد انسانی است که ایمان استوار دارد؛ ایمانی که در یک سینمای بدون افکت‌های خاص جلوه‌گری کند. سینمای دینی امروز در ایران و در شرق به اندازه موقعیت «نفت» در اقتصاد اهمیت دارد؛ ما اگر این نکته را باور داشته باشیم که به اندازه‌ی ذخایر زیر زمینی و یا حتی بیش از آن‌ها ذخایر و توانمندی‌های فرهنگی هنری داریم، می‌توانیم به این باور هم برسیم که تاثیرگذاری فرهنگی در حوزه سینما می‌تواند به مثابه تاثیر نفت در ایران باشد. سینمای ایران اگر به بالندگی دینی خود ایمان داشته باشد و همانگونه که تا امروز بخش اعظمی از آثار ماندگار سینمای ایران مایه‌هایی از ایمان انسانی داشته است؛ به این نکته برسد که تولید اندیشه از طریق سینما توسط ایران می‌تواند بر سینمای غرب بسیار تاثیرگذار باشد؛ آن زمان می‌توانیم ادعا کنیم سینمای ملی ما سینمایی جهانی است. شاید مدیران اقتصادی و سیاسی کشور متاسفانه به اهمیت سینما پی نبرده‌اند؛ البته شاید امروز با تشکیل سازمان سینمایی و تشکیل شورای عالی سینما نگاهی تازه به سینما پدید آمده باشد . همانگونه که معاونت سینمایی به عنوان یکی از دستاوردهایش مطرح کرد این مساله را پیش کشید که یکی از کارهایی که در این دوره صورت پذیرفت این بود که «سیاستمداران سینما را جدی‌تر گرفتند». این مساله می‌تواند نقطه آغازی باشد برای نگاهی تازه به سینما. سینمایی که در حوزه فرهنگ به مثابه نفت است در حوزه اقتصاد و سیاست.