مجموعه تلویزیونی «در مسیر زاینده‌رود» که این شب‌ها از شبکه اول سیما پخش می شود به نظرم یکی از دراماتیک‌ترین سریال‌هایی است که در سالهای اخیر شاهد تولید و پخش آن بوده‌ایم، چرا که علیرضا نادری و حسن فتحی به دلیل سابقه تئاتری خوبشان، درام را به خوبی می‌شناسند.

شاید به همین دلیل است که همان چیزی که به عنوان چالش دراماتیک در این سریال با آن روبرو هستیم برخاسته از بینش کارگردان و فیلمنامه‌نویس مجموعه است. اتفاقات جاری در این داستان سبب‌ساز یک موقیعت دراماتیک می‌شود و همین موضوع جذابیت داستان را چند برابر می‌کند، کشمکش‌های شخص با شخص و یا تقدیر، برخی از همین موقیعت‌های دراماتیک است. یقین دارم وجود علیرضا نادری در مقام نویسنده و حسن فتحی به عنوان کارگردان توانسته زبانی را برای بیان مفاهیم این مجموعه به کار ببرد که با مخاطب عام به خوبی ارتباط برقرار کند.

از سویی وجود چنین مجموعه‌ای نویدبخش این موضوع است که مجموعه‌های تلویزیونی ما کم کم از حالت ملودرام‌های روتین خارج شده و سبک فاخرتری به خود می‌گیرد. نزدیک شدن به تراژدی مدرن در سریال «در مسیر زاینده‌رود» یکی از اتفاقات خوب این مجموعه است که تاثیرش را به راحتی در میان عامه مردم و مخاطبان کار می‌بینیم.

هر چند گاهی ممکن است بار اخلاقی این کار در برخی مواقع گل درشت به نظر برسد که باز هم گمان می‌کنم این موضوع جزو خصلت‌های این کار است چرا که مخاطب عام نیاز دارد تا به برخی مسائل بازتر نگاه شود.احساس می‌کنم تجربه موفق حضور زوج علیرضا نادری و حسن فتحی در آخرین اثر سینمایی‌شان یعنی «کیفر» به پختگی و بلوغ مجموعه «در مسیر زاینده‌رود» بسیار کمک کرده و شاید علت اصلی برجسته شدن این اثر شده است.

البته از آنجایی که در حال حاضر اواسط سریال را نظاره‌گر هستیم قضاوت درباره کلیت کار کمی عجولانه است، اما به جرات می‌توان گفت تا همین لحظه سریال «در مسیر زاینده‌رود» یکی از بهترین کارهای مناسبتی ماه مبارک رمضان بوده است.

در چند روز گذشته برخی به لهجه اصفهانی بازیگران سریال ایراد گرفته بودند که به نظر من کمی ایراد عجیبی است. چرا که اولا این سریال یک روایت بسیار جدی را در خود جای داده و به هیچ وجه قصد به سخره گرفتن لهجه یا قومیت خاصی را ندارد. حتی من این سریال را با یکی از دوستانم که اصالتا اصفهانی است تماشا کردم و او از این سریال و لهجه رضایت داشت، هر چند باید بپذیریم بازیگران اصالتا اصفهانی نیستند و از این بابت ممکن است کاستی‌هایی در کار احساس شود.

و ثانیا معتقدم نباید با این ایرادات سطحی دست و پای سینماگران را ببندیم؛ مجموعه‌‌های تلویزیونی ما نیاز دارند تا از فضای تهران خارج شوند و محیط‌های دیگری را تجربه کنند.

بازی بازیگران این مجموعه نیز نکته بسیار قابل توجهی است چرا که حسن فتحی در این کار بیشتر از بازیگران تئاتر استفاده کرده است و اتفاقا این یکی از نقاط قوت کار است. برای نمونه حضور دکتر مهدی سلطانی در نقش (حاج بهزاد) این نقش را باور پذیرتر کرده است، سلطانی سال‌ها است که تجربه حضور در صحنه تئاتر را دارد و دارای دکترای تئاتر است، به همین دلیل است که به راحتی با او ارتباط برقرار می‌کنیم. اگرچه معتقدم حضور این دست بازیگران تئاتری برای ایفای نقش‌های ملی بسیار خوب و حساب‌شده است.

در مجموع می‌توان کار حسن فتحی را مجموعه‌ای آبروند و قابل دفاع ارزیابی کرد و منتظر ماند تا پایان کار و دید آیا شتاب‌زدگی برای تولید مجموعه‌های مناسبتی «درمسیر زاینده‌رود» را هم تحت‌الشعاع قرار خواهد داد یا خیر.



خبر آنلاین-رامتین شهبازی