هنر نیوز - حسرت نبود او امروز بیش از گذشته احساس می‌شود

حسرت نبود او امروز بیش از گذشته احساس می‌شود

مردی که در زمان خود احساس غربت می‌کند، برای کمک به دیگران به دنبال پرسشی اساسی می‌گردد، اما دریغ از فکری دور اندیش که از دریای علم کمی طلب کند.
در روز جمعه 13 رجب در سال سى‏ام عام الفيل از کعبه ندای زندگی بخشی شنیده شد، مادر خداپرستش در ابتدا حیدر خطابش کرد و چون نام آن حضرت على گذاشته شد نام حيدر جزو ساير القاب بر او اطلاق گرديد.
پدرش ابوطالب از کودکی آموزش کشتی، سواری و تیراندازی را به او آموخت، اما نکته مهم در تربیت او تحت سرپرستی قرار گرفتن پیامبر اعظم (ص) بود که از کودکی روحیه‌ای فرا مادی به او بخشیده بود و از تعلقات دنیا بی‌نیازش گردانید. همین نزدیکی او به رسول اکرم و روحیه بزرگش باعث شد پس از دعوت رسول خدا اولین مردی باشد که لبیک می‌گوید.
علی (ع) کناره‌گیری محمد (ص) را از اجتماع پیش از بعثتش دیده بود و با این درد آشنا شده بود، اما زمانی که قرار بود اسلام با صدای بلند به گوش جهان برسد دریغ از جان نداشت و در 23 سالگی بر بالین پیامبر خوابید تا قدم دیگری در راه بقای اسلام بردارد.
پس از هجرت به مدینه اسلام گسترش پیدا کرده بود و زمان محافظت از آن بود. علی (ع) در جنگها پشتیبان پیامبر خدا بود و اگر تمام مسلمانان به او پشت می‌کردند علی همچنان کنار او می‌ماند. وقتی عمرو بن عبدود به همراه سپاهی به مدینه آمده بودند تا انتقام كشتگان بدر و احد را از سربازان جانباز اسلام بگیرند و در طول راه میان مكه و مدینه ویرانى یثرب و نابودى كامل اسلام و پیروان این آیین مقدس را در سر پرورانده بودند، علی آبروی جنگ را حفظ کرده‌بود و بسیار دشوار و ننگین بود برای پهلوانانی چون عمرو بن عبدود كه بدون هیچ گونه زد و خورد و كشت و كشتار و كارزارى به مكه باز گردند.
در غدیرخم امامت و ولایتش را پیامبر به گوش همه رسانید اما معاندان این حق را از علی که نه از خود سلب کردند. سالهایی را از خود دریغ کردند که اگر از انزوای آن حضرت جلوگیری نمی‌شد حال، وضعیت کنونی اسلام چگونه بود؟ و چقدر سولاتی که امروز با اعمال گذشته توضیح پیدا می‌کرد.
ابوبکر، عمر، عثمان و بعد علی (ع) به خلافت رسید سکوتی که در این سالها پر از گفتن بود، پر از دلیل؛ و قبول خلافت بدون حب قدرت وظیفه‌ای بود در نظرش که دردی داشت سر کردن با مردمی چون مردم کوفه. در زمان خلافت نیز تنها بود چاه‌ها خوب به یاد دارند. وقتی نهج‌البلاغه را نگاه می‌کنیم، مردی را می‌بینیم که زمان تنهایش گذاشته و سخنانی را در میابیم که با عمقی ژرف از کلماتی سطحی برای درک عوام آن دوران استفاده شده. نبودش امروز بیش از گذشته احساس می‌شود. کاش بیشتر درکش می‌کردند.