هنر نیوز - هاشم زاده: اگر سیاستگذاران فرهنگی ما از هنر و فلسفه چیزی ندانند محکومند

هاشم زاده: اگر سیاستگذاران فرهنگی ما از هنر و فلسفه چیزی ندانند محکومند

سید ناصر هاشم زاده گفت: مستند سازی که با ایمان به حقیقت فیلم می سازد در نوع نگاهش در فیلم این ایمان را نشان می دهد اما اگر مستند سازی بخواهد از حقیقت بگوید و فلسفه نداند محکوم نیست اما اینکه سیاستگذاران فرهنگی ما از هنر و فلسفه چیزی ندانند محکومند.
هاشم زاده که به عنوان مشاور و نويسنده در فيلمنامه هاي آثاري چون بيد مجنون، رنگ خدا،‌ زير نور ماه و آواز گنجشكها و... شركت داشته است در نشست تخصصی حقیقت در سینمای مستند؛ با رویکرد بررسی مستندهای سیاسی سینمای ایران، که در سالن شماره 3 «سینما فلسطین» با حضور حسن عباسی از تئوریسین‌های فرهنگی کشور و به مدیریت محمود گبرلو برگزار شد ضمن بیان این مطلب گفت: دریافت حقیقت و اینکه مستند در سینما چه نسبتی با حقیقت دارد از مقولات قابل تامل است. حقیقت گمشده انسان امروز است، از زمان ارسطو و افلاطون این مطرح بوده است که حقیقت گمشده هنرمند است.
وی در ادامه افزود: عرفا در مکاتب مختلف می گفتند حقیقت گمشده ما نیست، حقیقت در عالم محقق است بلکه این انسان است که گمشده است و سرگردانی اش روز به روز افزون می شود، این حق است که دنبال انسان می گردد. حقیقت در سینما دور است و گاهی در سینما حقیقت را خلط می کنیم و گونه ای توهم ایجاد می شود.
وی در ادامه بیان کرد: جدا کردن فرم از محتوا در فیلم مستند و این که فرم و محتوا درست است، اما به حقیقت نظر ندارد و یا حالت عکس این قضیه بحث ضعیفی است زیرا آنجا که هنر به معنای واقعی کلمه وجود دارد هر دوی این قضایا صادق است. اما در ارتباط با اشراف مستند ساز با مباحث عرفانی و فلسفی باید گفت که نیازی نیست که یک جوان در عرصه مستند سازی مثل فلاسفه و عرفا از عالم فلسفه و عرفان سر در بیاورد اما باید یک آگاهی اولیه داشته باشد.
هاشم زاه با تاکید بر این نکته که در مستند سازی هم می شود به حق پرداخت گفت: این حقیقت در فرهنگ ما ساری و جاری است. اما اشکال در کجاست که در این امر توفیق نداریم؟ ایراد کار در آنجایی است که سینما یک عرصه مجازی است و ما می خواهیم صورتی از برداشت هنرمند را از حقیقت نمایش دهیم. ازسوی دیگر ما می خواهیم همه چیز را در ذیل هنر دینی بنگریم که در این صورت سخیف می شود زیرا ما برداشت هایی از دین داریم و می خواهیم آن را تحت عنوان هنر دینی مطرح کنیم.
وی با اشاره به چرایی این امر که امروز ما با وجود ادعای برتری اندیشه مغلوب تمدن غرب هستیم گفت: علت اصلی را باید در این جستجو کرد که سیاست موجه فرهنگ شده است این در حالی است که هنرمند نباید تابع وجهی باشد که سیاست تعیین می کند که اگر اینچنین باشد همگی میفهمند که هنرمند آمده تا دیگری را توجیه کند، این در حالی است که کار هنرمند توجیه گردم خرابی ها نیست. همیشه آن قسم از هنر که شیطانی خوانده می شود، بعد توهمی دین است که غلبه یافته.
این نویسنده با اشاره به این مطلب که نسبت هنرمند و حقیقت نسبت واجب و لازم است گفت: حال چگونه باید به مستند بپردازیم که دیدگاه قدسی در آن باشد؟ اگر هنرمندی بخواهد نسبتی با حقیقت داشته باشد این را در هر هنری نشان می دهد معماری باشد یا نقاشی یا مستند سازی فرقی ندارد.اگر مستند سازی بخواهد از حقیقت بگوید و فلسفه نداند محکوم نیست اما اینکه سیاستگذاران فرهنگی ما از هنر و فلسفه چیزی ندانند محکومند زیرا در این صورت است که خروجی های دانشگاه های ما آن طور که باید مطلوب نیست. در دانشگاه ها تئوری ها را از طبق آنچه در غرب می گویند بیان می کنند و مطالب بومی نیست. در نهایت میبینیم که فیلمسازان ما اگر هم از حقیقت می گویند آن حقیقتی نیست که در مبانی تئوریک ما وجود دارد.