بابک مغازه ای گفت: تولید کنندگان دیروزی به دلیل هزینه بالای اداره کارگاه ها و تولید این محصول همچنین به دلیل واردات بی رویه سفال با قیمت و کیفیت کم و جدابیت بالا از چین تبدیل به واردکننده شدند.

بابک مغازه ای فعال میراث فرهنگی و دبیر و سخنگو انجمن «کهن دژ» همدان ، در مورد وضعیت سفال این شهر به هنر نیوز گفت: متاسفانه طی سال های گذشته کارگاه های تولید سفال شهر لاجین که در درازای تاریخ یکی از اصلی ترین قطبهای تولید سفال ایران بوده و هست یکی پس از دیگری تعطیل می شود .

وی تاکید کرد :خیابان های این شهر تا پیش از این از کارگاه های تولید سفال پربود. اما امروز دیگر آن گونه نیست و بیشتر تولید کنندگان عمده دیروزی به دلیل هزینه بالای اداره کارگاه ها و تولید این محصول و واردات بی رویه سفال با قیمت کم , جدابیت بالا و البته کیفیت پایین از کشور چین و همچنین برداشت بی رویه خاک لاجین ( برای منظورهای دیگر )که خاک مناسبی برای ساخت سفال است تبدیل به واردکنندگان محصولات خارجی تبدیل شده اند.

مغازه ای گفت :در این میان ورود محصولات خارجی، اغلب صنایع دستی مختص آن کشورها که دارای زیبایی های خاص و بومی باشند، نیستند.

وی تصریح کرد :این محصولات بیشتر کپی برداری از محصولات و صنایع دستی مناطق مختلف ایران هستند و به همین دلیل می توانند مخرب باشند، در صورتی که اگر صنایع دستی اختصاصی همان کشور باشد مشکلی برای محصولات کشور ما ایجاد نخواهد ساخت .

این فعال میراث فرهنگی در استان همدان در ارتباط با کمک های دولتی به صنایع دستی نیز اظهار کرد : دولت تسهیلاتی را در اختیار تولید کنندگان قرار می دهد اما مبلغ آن اغلب کم و ناچیز است و شاید بهتر باشد به جای اعطای این تسهلات, سهمی در هزینه بیمه , حقوق و مزایای کارگران این کارگاه ها داشته باشد و یا تخفیفات دیگری را در هزینه هایی که توسط دولت از بخش خصوصی دریافت می شود به این کارگاه ها اختصاص دهد .

وی توضیح داد : به این ترتیب با پایین آوردن هزینه تولید، تهیه و عرضه این محصولات از صرفه اقتصادی بیشتری برخوردار می شود و همچنین می توان از فروشندگان نیز حمایت نمود .

مغازه ای بیان کرد:بعد از تولید کنندگان , این فروشندگان هستند که نقش مهمی را در فرآیند عرضه و فروش محصول بر عهده دارند و با اعطای تخفیفات و معافیتهای مختلف میتوان بازاریان را به عرضه هر چه بیشتر صنایع دستی تشویق نمود .

وی تصریح کرد : از سوی دیگر با یک برنامه ریزی درست می توان از متخصصین در این زمینه کمک گرفت و با یاری گرفتن ازتجربیات کشور های دیگر صنایع دستی را به دو بخش نمادهای هنر ملی و بخش تجاری - عمومی تقسیم بندی کرد و با همگانی کردن استفاده از صنایع دستی زمینه تداوم تولید این محصولات را فراهم نمود.