آذرتاش آذرنوش، پژوهشگر و استاد دانشگاه تهران با اعلام این خبر توضیح داد: در طول تاریخ فرهنگی ایرانی و اسلامی فرس‌نامه‌نویسی وجود داشته است؛ زیرا اسب در دوران‌های گذشته همواره جزئی لاینفک و مهم از زندگی روزمره مردم و سپاهیان بوده است. کهن‌ترین فرس‌نامه‌هایی که بر جای مانده به زبان عربی برای قرن‌های دوم و سوم است که در آن‌ها تاثیرپذیری و الهام گرفتن از فرهنگ و سنت‌های ایرانی واضح و آشکار است؛ اما در زبان فارسی فریس‌نامه‌هایی که به پیش از این تاریخ برگردد وجود نداشته است.

آذرنوش با بیان اینکه تاریخ تالیف قدیمی‌ترین فرس‌نامه‌های ایرانی به قرن‌های 7 و 8 هجری برمی‌گردد، افزود: اخیرا کتابی پیدا کردیم که مولف آن تاریخ نگارش کتاب را سال 555 هجری درج کرده و تمام این کتاب به سنت‌های اصیل ایرانی در پرورش اسب پرداخته است و می‌توانم بگویم این کتاب در نوع خود بی‌نظیر است.

این پژوهشگر و استاد ادبیات عرب اظهار کرد: این کتاب تازه کشف شده در حوزه فرهنگنامه‌‌ها و به لحاظ نسخه‌شناسی بسیار مهم است؛ بویژه اینکه زبان فارسی‌ای که در آن مورد استفاده قرار گرفته اصیل و محکم است. زبان این کتاب شباهت‌های زیادی با زبان کتاب‌هایی دارد که در همان دوران نوشته شده‌اند. جلوه‌های کهنه‌گی و اصالت بیشماری در این اثر تاریخی وجود دارد.

به گفته آذرنوش فرس‌نامه تازه کشف شده آگاهی ما از سنت اسب‌شناسی و اسب‌پروری در ایران را دست‌کم 200 سال عقب‌تر برده است.

وی توضیح داد:مقدمات و موخره‌های این اثر با همکاری دوستم آقای «مطلبی کاشانی» تهیه شد و آن را آماده انتشار کرده‌ایم که قرار است توسط نشر نی روانه بازار کتاب شود. این اثر تاریخی در حال حاضر مراحل نهایی قبل از چاپ را می‌گذراند و فکر می‌کنم تا 3 ماه دیگر منتشر شود.