شعبانیان از تصحیح و جمع‌آوری اشعار پراکنده این شاعر دربار سلطان محمود غزنوی در قالب دیوانی منسجم خبرداد و افزود:« حکیم عسجدی، از شاگردان عنصری (شاعر مشهور قرن چهارم) بوده و سعید نفیسی از او با عنوان بنیان‌گذار توجه افراطی به فرم در شعر یاد کرده‌است.»
وی در ادامه به تقسیم شدن این دیوان به پنج بخش قصاید، غزلیات، قطعات، رباعیات و ابیات پراکنده اشاره کرد و گفت:« پیش از این دیوانی از اشعار عسجدی در سال ۱۳۴۰ منتشر شده‌بود که هم تصحیح آن مشکل داشت، هم کامل نبود.»
شعبانیان به تحقیق و پژوهش دوساله برای جمع‌آوری اشعار پراکنده عسجدی پرداخت و اظهار داشت:« برای تکمیل دیوان این شاعر ناچار به جست وجو در کتاب‌های تذکره، دایره المعارف‌ها و جُنگ‌ها پرداختم، اینگونه به تعداد بیشتری از اشعار این حکیم دست پیدا کردم.»
گفتنی است علیرضا شعبانیان در جمع آوری دیوان عسجدی از زندگی این شاعر نیز غافل نمانده و اندیشه‌های او را نیز مورد بررسی قرار داده‌است. توجه بیش از اندازه این شاعر به صنایع لفظی از مسائل دیگری است که در این دیوان ریشه‌یابی شده‌است. در بخشی از دیوان عسجدی آمده‌است:
«عسجدی از اکثر صنایع لفظی در جهت تحقق معنا استفاده می‌کند یعنی استفاده از صنایع در هر بخشی دارای دلالت معنایی است و لایۀ‌ روساختی رابطۀ مستحکمی را با لایۀ ژرف ساختی برقرار می‌سازد. این شکل ظاهری در صدد القا معناست و این معناست که چنین صورتی را شکل داده و ایجاد می‌کند.»
دیوان حکیم عسجدی مروزی تولید دفتر آفرینش‌های ادبی حوزه هنری است و به زودی از سوی انتشارات سوره مهر روانه بازار می‌شود.