امید خوش نظر کارگردان و انیماتور گفت: «پارازیت» نتیجه تجربه تلخ من از جنگ ایران و عراق است.

بیست و هفتمین جشنواره فیلم کوتاه تهران در این روزها در چهار بخش مستند، داستانی، پویانمایی و تجربی مشغول به کار است. در میان گارگردان های شرکت کننده در این جشنواره شاید امید خوش نظر کارگردان فیلم «پارازیت» که در بخش مرور فیلم‌های پویانمایی دانشگاه هنر و طراحی سوییس شرکت کرده است گزینه‌ای مناسب باشد جهت گفتگو به منظور بررسی وضعیت پویانمایی در ایران. بدین منظور در حاشیه نشست تخصصی پویانمایی که عصر روز گذشته برگزار شد به گفتگو با این انیماتور تحصیل کرده دانشگاه هنر و طراحی سوییس نشستیم که در زیر این گفتگو را می خوانید:



هنرنیوز: آشنایی شما با جشنواره فیلم کوتاه تهران به چه تاریخی بر می‌گردد؟

خوش نظر: من در دوره‌های قبل این جشنواره در بخش پویانمایی شرکت کردم و هر دوبار که شرکت کردم برنده جایزه شدم. فیلم اول من «صفردرجه» و فیلم دومم« لابیرنت» نام داشت. حضور من در جشنواره فیلم کوتاه تهران و جشنواره ای که اهمان یوخن مدیر دانشگده هنر و طراحی سوئیس در آن حضور داشت پل ارتباطی اصلی برای شگل گیری بخش مرور فیلمهای پویانمایی دانشگاه هنر و طراحی سوئیس در بیست و هفتمین جشنواره فیلم کوتاه تهران شد. قبلا مرور فیلمهای ایرانی در جشنواره ای در سوئیس انجام شده بود و متقابلا این بخش در این جشنواره شکل گرفت.



هنرنیوز: چرا از میان سه فیلم شما «پارازیت» بیش از بقیه مورد توجه قرار گرفت؟

«پارازیت» از میان این سه فیلم به این دلیل مورد توجه قرار گرفت و جایزه های قابل توجهی را دریافت کرد که تلفیق محیط آکادمیک و تولید بود، چیزی در همه دنیا مغفول مانده و در ایران این غفلت پر رنگ‌تر است. این فیلم پر هزینه بود و دانشگاه هنر و طراحی سوئیس فیلم‌های تا 5 دقیقه را تامین مالی می‌کرد در حالی که این فیلم 9 دقیقه است. من بخشی از تامین مالی را خودم و بخشی را از طریق دفتر مطالعات پویانمایی حوزه هنری تامین کردم و از این میان بیش از همه از مسعود صفوی مدیر این دفتر تشکر ویژه دارم بخاطر همکاری که داشتند.



هنرنیوز: چرا موضوع هر سه فیلم شما در ارتباط با جنگ است؟

تجربه جنگ ایران و عراق باعث شد این ایده به ذهن من راه پیدا کند. تجربه این جنگ برای من هم مثل هر ایرانی تلخ بود و تضادی که از مفهوم سرباز در ذهن من وجود داشت، کسی که به حکم وجود اسلحه در دستش قدرت دارد اما تا فرمانده دستور ندهد قدرتی ندارد و از این نظر فاقد قدرت است. نمایش این تضاد برای من جالب توجه بود.



هنرنیوز: چرا هیچ جنگ خاصی را در نظر نداشتید؟

دقیقا فیلم‌های من به هیچ جغرافیای خاصی اشاره ندارد زیرا می‌خواهم طیف مخاطبان گسترده‌تری را داشته باشم.



هنرنیوز: تمایلی به ساخت انیمیشن هایی با موضوعاتی مثل ماجراهای شاهنامه یا داستان های اصیل ایرانی دارید. در این زمینه آیا طرحی به حوزه هنری ارائه داده اید؟

‌ همانطور که گفتم بخشی از کار تولید « پارازیت» با همکاری و همیاری دفتر مطالعات پویانمایی حوزه هنری انجام شد؛ اما ساخت پروژه هایی از این دست در ایران نیاز به یک زیر ساختار دارد که تا این زیر ساختار تامین نشود راه به جایی نمی‌بریم. من تا قبل از ورود به همکاری با حوزه هنری گمان می‌کردم که مشکل شاید اقتصادی باشد اما برخی مواقع پول‌های حرفه‌ای هم در این رابطه در ایران پرداخت می‌شود اما انیماتور حرفه‌ای وجود ندارد تا این زیر ساختار تهیه شود.



هنرنیوز: جایگاه شما به عنوان یک حرفه ای در شکل دهی به این زیرساختار چیست؟

‌ نیم نگاهی به سوال قبل می‌اندازم و می‌گویم برای شکل‌گیری این زیر ساختار باید دید مسئولان عوض شود و انیماتورهای در تغییر این دید نقش اساسی دارند. شاید برخی مواقع بد نباشد یک انیماتور مدتی دست نگه دارد و کاری ارائه نکند و پس از مدتی فیلمی با قیمت پایین و کیفیت بالا تولید کند تا به این صورت بتواند در تفهیم معنای تلفیق محیط آکادمیک و تولید به دست اندرکاران موثر باشد. زمانی که ما سفارش های حرفه ای نداریم، بازار حرفه ای و تولید حرفه هم نداریم و شاید تا حدی مشکل به تنزل ذائقه فرهنگی مردم برگردد.