غرفه‌هایی که مربوط به «جنگ نرم در رسانه‌های دیجیتال» بود؛ دستگاه کارت‌خوان برای خرید نداشت! در بخش «هنرهای دیجیتال» هم این اتفاق افتاده بود. تنها در دوبخش «نرم‌افزارهای تلفن همراه» و «نرم افزارهای رسانه‌ای» امکان خرید با کارت وجود داشت و البته این دو بخش در حدود یک چهارم از نمایشگاه (شبستان) را به خود اختصاص داده بودند.

در این نوشتار قصد این نداریم که به کیفیت و کمیت آثار دیجیتال و استقبال مردم بپردازیم؛ بلکه موضوع اصلی؛ بخش «جنگ نرم» نمایشگاه است که در برابر هجوم رسانه‌ای و فعالیت‌های هنری – دیجیتالی دشمنان فرهنگ و اجتماع ما؛ اساساً فعالیتی در سطح بسیار ابتدایی و نازل بود. از این‌ها گذشته، منابعی که در این بخش‌ها ارائه شده؛ منابعی محدود و با عرضه‌ای نامناسب بود؛ البته مهمتر از این‌ها بخشی بود که مخاطب با شوق و ذوق، قصد خرید نرم‌افزاری را داشت و دقیقاً در همین زمان با پاسخی از غرفه‌دار مواجه می‌شد که بخش جنگ نرم دستگاه کارت‌خوان ندارد!! فکرش را بکنید! اینگونه می‌خواهیم در مقابل جنگ نرم بایستیم، اینگونه می‌خواهیم مردم را تشویق به دانستن کنیم، اینگونه می‌خواهیم مردم آگاه شوند که در معرض چه هجوم نابرابری هستند؛ خودتان را بگذارید جای مردم؛ مراجعه کننده‌ای با کلی زحمت و سر صف ایستادن، کارت ملی‌اش را ارائه کرده و مبالغی را به شکل سوبسید برای خرید کالا و محصول از نمایشگاه رسانه‌های دیجیتال گرفته است؛ حالا قصد دارد برای خرید، مثلاً به غرفه‌های «جنگ نرم» برود؛ او هر محصولی را که برای خرید انتخاب می‌کند، امکان خرید با کارت برایش وجود ندارد؛ اما از آن طرف امکانات دیگری را که برخی مواقع همان کشورهای مهاجم! (مهاجم فرهنگی) برای موبایل تولید کرده‌اند با کارت قابل خریداری است. این یعنی چه؟ به گمانم یعنی اینکه؛ هنوز هم که هنوز است، مدیران ما متوجه این آسیب نشده‌اند، آن‌ها موضوع جنگ نرم را در ظاهر و حرف جدی گرفته‌اند و در باطن و عمل یا نمی‌خواهند بدانند یا نمی‌دانند موضوع حدی‌تر از این حرف‌هاست؛ فقط متاسفانه زمان آمار دادن و گزارش کار، اینقدر موضوع را بزرگ جلوه می‌دهند که مخاطب احساس می‌کند چه فعالیت‌هایی در این زمینه اتفاق افتاده است؛ برای مثال در نشست خبری نمایشگاه رسانه‌های دیجیتال آنگونه در مورد غرفه جنگ نرم سخن می‌گویند که انگار اتفاقی نادر صورت گرفته، ولی وقتی به نمایشگاه مراجعه می‌کنی متاسفانه با بخشی مواجه می‌شوی که نه تنها از هرگونه خلاقیت عاری است بلکه حتی برای خرید مردم تسهیلاتی قائل نشده‌اند؛ این خود کمک به جنگ نرم است؛ رییس مرکز توسعه و فناوری اطلاعات و رسانه‌های دیجیتال باید تدابیری می‌اندیشید که این بخش در مرکز توجه مردم قرار گیرد؛ نه اینکه چند غرفه‌ی محدودی که آسیب‌شناسی و تبارشناسی جنگ نرم را می‌توانست به مردم عرضه کند حتی دستگاه کارت‌خوان نداشته باشد. به جای اینکه ما تلاش کنیم در حد امکان این خطر به صورت عمومی به مردم هشدار داده شود در نمایشگاه رسانه‌های دیجیتال تسهیلات عمومی را هم از این غرفه‌ها بر داشته‌ایم و توان خرید را محدود کرده‌ایم؛ با این توصیفات امسال متاسفانه رسانه‌های دیجیتال در این مورد نه تنها کم‌کاری کرد بلکه در عرضه محصولات به نوعی عمل کرد که مردم تشویق شوند از سایر کالاها استفاده کنند؛ چراکه آنان کارتی در دست داشتند که این کارت در غرفه‌های جنگ نرم پذیرفته نمی‌شد.