طلا نژادحسن از پایان تالیف تازه‌ترین رمان خود با عنوان «احتمالا شیشه عینکم شکسته است» خبر داد و گفت: این رمان یک اثر تاریخی با محوریت شخصیت یک زن و در بحبوحه ماجراهای ۲۸ مرداد ۱۳۳۲ می‌گذرد. در این اثر سعی کردم برای روایت داستانی به فلاش‌بک(حرکت به گذشته) متوسل نشوم به همین خاطر زمان روایت امروز (سال ۳۲) است و مخاطب به وسیله راوی دائم با فلاش فوروارد (حرکت به آینده) مواجه می‌شود.
وی ادامه داد: من در این رمان هم مانند سایر آثارم با وجود اینکه یک زن محور اصلی روایت را تشکیل می‌دهد، از حضور مردان نیز برای ساخت داستانی بهره برده‌ام. دوست ندارم این رمان یک اثر سیاسی صرف نامیده شود و به نظر خودم اثری است که در کنار روایت وقایع سیاسی به مولفه عشق نیز بسیار قابل توجه اعتنا کرده است.
وی تاکید کرد: «احتمالا شیشه عینکم شکسته است» اثری است که به دنبال ریشه تغییر نگاه انسان امروزی به زندگی است و احتمالا ناشر آن نشر قطره خواهد بود.
این نویسنده در ادامه از ارائه اثر دیگری از خود با نام «من گم‌شده‌ام» از سوی نشر پاپریک به اداره کتاب خبر داد و گفت: این رمان یک اثر ساده درباره زندگی شهری است. در داستان این رمان زنی طی یک حادثه ربوده می‌شود و مخاطب در ادامه در می‌یابد که خود این زن تمایل داشته که در چنین حادثه‌ای قرار بگیرد و ربوده شود.
به گفته این نویسنده، این کتاب با وجود چند ماه پس از ارائه آن به اداره کتاب هنوز موفق به کسب مجوز نشر نشده است.
نویسنده برگزیده جایزه پروین اعتصامی در ادامه با اشاره به وضعیت نگران کننده ادبیات و نویسندگی در ماه‌های اخیر و کاهش شدید تولید اثر ادبی توسط ناشران و نویسندگان گفت: وضع موجود را نمی‌شود انکار کرد اما برای من این وضعیت بیشتر از قبل انگیزه ایجاد می‌کرد تا بتوانم به کارهایم ادامه دهم. باورم این است که نویسنده نباید اسیر جریان‌های تاریخی و سیاسی روز شود. او با قهرمانان تفاوت دارد و باید قبل از هرچیز به هنری که به آن متعلق است وابسته باشد. بر این اساس به نظرم مهم نیست که اجازه داده نمی‌شود اثر او منتشر شود او تنها باید بنویسد و بر این نوشتن پافشاری کند.
نژادحسن افزود: کتاب «شهریور هزار و سیصد و نمی‌دانم چند» من هم با وجود جوایزی که گرفت، برای منتشر شدن با بیش از ۴۷ مورد ممیزی روبرو شد و حتی در شورای ممیزی آثار دفاع مقدس ارشاد نیز ممیزی شد. اما پافشاری من در نهایت منجر به انتشار آن شد. الان هم دو رمان نیمه‌کاره دارم که روایت تاریخ ۲۰ ساله گذشته ایران است و شاید تا به امروز امکان تکمیل و ارائه آن وجود نداشت. ولی تصمیم گرفته‌ام آنها را تکمیل و برای انتشارشان هم سرسختی به خرج دهم. می‌دانم که نوشتن از تاریخ معاصر کار سختی است و شرایط ویژه‌ای دارد اما معتقدم که نویسنده ایرانی باید در داخل کشورش بنویسد و منتشر کند و نیازی به انتشار در خارج از کشور ندارد. من بر همین باورم و تمام تلاشم را به کار می‌بندم تا اثرم را منتشر کنم.
